Etappe 9: 'De Laatste Bal'

In deze serie schrijf ik over mijn rondreis door Frankrijk tijdens mijn sabbatical. Vandaag: Noirmoutier - Giens. 16 - 25 mei, ruim 1000 km.

25 mei 2024

Twee dagen en 1100 km later besluit Bassie - achteraf bezien geen gelukkige keuze - om zijn laatst overgebleven bal mee te nemen naar Cafe Le Duc, gelegen op het hoogste punt in de dorpsstraat van eilanddorp Giens. De ober draagt een strakke spijkerbroek die reikt tot zijn kuiten, hoog opgetrokken witte sportsokken, paarse Nike Airs en de bovenkant van een trainingspak uit de jaren 90, in combinatie met een pilotenbril, modieus snorretje en haar dat met een royale klodder ouderwetse gel strak achterover is gekamd. Zijn vrienden, die altijd, altijd aan de bar zitten zijn gekleed in dezelfde stijl, behalve een die een witte te kleine tennisshort draagt en een witte polo. Het cafe wordt verder bemensd door een vreemde - ik ken iemand die zou zeggen 'ecclectische' - mix van Parijse gezinnen, surfers, oude dametjes uit het dorp, Duitse toeristen, motorrijders en de baas. Maar hem zie je niet. Hij draagt de tovermantel van Harry Potter en maakt zich pas zichtbaar als iemand moet betalen. Tegelijkertijd houdt hij ook Hotel le Duc in de gaten aan de overkant van de straat.

Terwijl ik dit alles zit gade te slaan, voel ik plotseling een ruk aan mijn stoelpoot. Voor ik besef wat er aan de hand is zie ik Bassie met lede ogen zijn bal nastaren, die door het dorp rolt als een knikker in zo'n spel voor kleine kinderen. Langs het postkantoor, rond de kerk, voorbij het oorlogsmonument waar zich een prachtig uitzicht over de diepblauwe Middellandse Zee en de eilanden de Porquerolles ontvouwt.

Ik kan niet zien of hij de haarspeldbocht naar rechts doorrolt, de weg in langs de mooie percelen met palmbomen, dennenbomen en statige villa's om bij een even statige dame en heer in het zwembad te plonzen, rechtdoor gaat langs de rotsen en kliffen tot de Tour de Fondue, het 17e eeuwse fort dat op Griekse, Romeinse en Saraceense ruïnes werd gebouwd om de haven te beschermen of linksaf richting een van de stranden is gerold om opgepikt te worden door een andere hond en meegedragen te worden over het spectaculaire kustpad met zijn vergezichten richting Hyères, Toulon en de open zee waar een veerboot naar Corsica of Genua op de horizon vaart.

Giens. Schiereiland verbonden door twee landtongen, tombolo genaamd, met daartussen de Étang de Pesquieres, een moeras dat tot 1995 30.000 ton consumptiezout per jaar produceerde en nu een thuis biedt aan een aantal kolonies flamingos. De tombolo heeft aan weerszijden zandstranden en is daarom al lang geleden een hotspot voor windsurfers en kitesurfers geworden, zeker als de Mistral waait - totdat het toeristenseizoen losbarst en de surfers worden verdreven door badgasten en dagjesmensen uit Toulon.

Het is 23 graden, strakblauw met harde wind. Ik vestig een ritme van kitesurfen, wandelen met Bassie en naar de zee turen. Af en toe kuier ik naar het dorp om brood te halen of bij Cafe Le Duc te zitten. Elke steeg geeft een doorkijk naar zee. Elke blik is dramatisch. Dramatisch mooi. Na een week gaat de wind liggen en is de laatste bal verdwenen. We gaan verder.