Eappe 8, deel 3: 'een radicaal besluit'

23 mei 2024

In deze serie schrijf ik over mijn rondreis door Frankrijk tijdens mijn sabbatical.

Elise serveerde borden zo volgeladen met smaak als de boten die s'ochtends door tractoren de zee uit werden gereden met oesters. 'Bij Elise' is de bistro van het wereldberoemde restaurant Le Marine, waarover ik - toen ik nog in Brussel woonde en in het diepst van mijn depressie verkeerde - een documentaire zag, op Netflix nota bene. De kok legde zijn diepe liefde voor het eiland Noirmoutier waar zijn familie al generaties woonde in zijn gerechten. Sinds het zien van die documentaire, en dat is toch zeker 6 jaar geleden, wilde ik naar Noirmoutier. En omdat de zuidflank van een zuidwesterstorm Noirmoutier raakte was het moment nu. (Inmiddels weet ik dat in deze tijd van het jaar wind aan de Atlantische kust vaak verpakt zit in regen).

Ik heb erg goed gegeten bij Elise, ik heb veel gekite lands de wad-achtige kust en mooi gewandeld. Ook Bassie vond het eiland prachtig. Maar mijn stemming ging steeds meer in de pas lopen met de elementen.

Het bruine water rolde tegen de zwarte aarde onder de grijze lucht. De regen ratelde als een mitrailleursalvo op het dak van de bus die stond te schudden als een natte hond. Buiten was het niet meer dan 10 graden en binnen niet veel warmer. Bijkomend probleem was dat de gelijkenis van Noirmoutier met Terschelling mijn heimwee aanwakkerde. Bovendien was alles nat: Bassie, mijn handdoeken, mijn jassen, mijn schoenen, mijn kitespullen. De camperplek was veranderd in een modderbad. En dan heb ik het nog niet eens over het sojasaus-incident dat zich voordeed over na een rit over een wel heel hobbelige weg. De vooruitzichten waren: meer regen. 

Tot ik op donderdag wakker werd en dacht: "dit gaat zo niet langer". En ik nam een radicaal besluit.