Etappe 10: 'En ik blijf hier'.

In deze serie schrijf ik over mijn rondreis door Frankrijk tijdens mijn sabbatical. Vandaag: - Embrun, 25 mei - ….? 296 km.

1 juni 2024

In ruil voor mijn rijbewijs krijg ik van de hoofdzeilinstructeur de sleutel van de camping. "De rest regelen we morgen wel", zegt hij en mijn rijbewijs verdwijnt los in de zak van zijn shorts. De camping van Club Nautique Alpine Embrun is leeg, op een paar zeilinstructeurs in hun caravans en de gebruikelijke echte vanlifers met potkachel en al net voor de ingang van de camping na. Later op de avond komt er ook nog een 4x4 via de rivierbedding de camping op.

Nadat ik met pijn in het hart van Giens vertrok om een bezoek aan vriend en jaarclubgenoot Mark - die met zijn vriend in Grimaud een bestaan opbouwt (reden waarom ik hem mateloos bewonder en zelfs een beetje jaloers op hem ben) - wilde ik eigenlijk in een rechte lijn terug richting Amsterdam. Grimaud - (de kloof van) de Verdon - Embrun - Annecy - Nancy., je kan er een lineaal langs leggen. Dus dat zou mijn route worden. Dat werd mijn route, behalve dat ik niet verder dan Embrun kwam.

Toen ik uit de Verdon vertrok typte ik voor de grap 'Embrun & kitesurfen' in op mijn telefoon. En wat blijkt? Dankzij de thermische wind is het meer van Serre Poncon een serieuze kitespot. En niet alleen de wind, ook de omgeving maken de spot. Het Photoshopblauwe water, de witte pieken van de Écrins en daartussen de groene alpenweide en bossen - "kiten op een treintafel" grinnik ik in mezelf. Maar ik moet wel opletten want de thermiek in de kite maakt het behoorlijk technisch varen op het meer.  

En ook de wandelingen zijn adembenemend. Ik hoef maar een kwartiertje te rijden in 'maaktnietuitwelke', zoals de Fransen zouden zeggen, richting en ik zit midden in de natuur - ver van de bewoonde wereld.

Ik ben al dagen hyper. Ik voel me een sukkel dat ik dit nu pas ontdek. Al die verloren weken, jaren dat ik hier had kunnen zijn. Niet aan denken. Genieten van het moment. De watermassa van de rivier de Durance bijvoorbeeld, die donderend voorbij raast helemaal vanaf Col du Lautaret om pas in het meer tot rust te komen. Het serene bos van het klooster Boscodon bijvoorbeeld met de grote gemengde bomen. Het eeuwenoude kanaal bij Châteauroux les Alps bijvoorbeeld dat vanuit de Écrins water aanvoert naar de alpenweiden aan de zonkant van het dal. De verblindende sneeuw bijvoorbeeld van de 3, nee, 4-duizenders verderop zoals La Meije (3900m) en La Barre (4100m). Stuiterend breng ik de dagen door en Bassie stuitert mee.

We klauteren naar de waterval van de Pisse, we wandelen naar de Bron van de Beer boven Crots, we stijgen naar de Pic de Chabrières vanuit Saint Apollinaire en ik kite bijna elke dag op het meer. Want als de zon schijnt dan is er wind. En de zon schijnt elke dag. En ik blijf hier.