Etappe 4, deel 2: 'de Ramsar Conventie'

29 april 2024

In 1971 wordt in Ramsar, Iran de internationale conventie over moerasgebieden afgesloten. Het is een Verdrag dat tot doel heeft moerasgebieden te beschermen, onderzoek te doen en bekendheid te geven aan de waarde voor de biodiversiteit. De in Ede gevestigde organisatie 'Wetlands International' - die sinds 1937 bestaat en eerder gevestigd was in Londen en de Camargue - biedt toegang tot de database van onder het Verdrag beschermde gebieden. En ja hoor, de zuidzijde van de lagune, de Salses de Leucate, staat op de lijst.

Het moeras huisvest de grootste hagedis van Europa (hij heeft zich niet laten zien tijdens onze wandeling), bijzondere slangen zoals die van Montpellier, brakwaterbevers, en vogels die - als mijn Frans me niet in de steek laat - broeden in ondergrondse holen. In dit fabelrijk mochten Bassie en ik (aangelijnd) wandelen. En het is er prachtig. De dieren hebben we niet gezien, maar ook de weinige mensen die er wonen schijnen in een soort vrijstaat waar de tijd geen grip op heeft te leven. Oude huisjes met rare aanbouwsels, traditionele zeilboten, auto's die bij de RDW de APK niet zouden halen, zelfs Karl Marx was nog en vogue. Een heel apart hoekje Europa, 'ontdekt' door mij als kitende ontdekkingsreiziger.

Ik ben blij dat ik toen ik klein was goed heb leren zeilen. Ik ben geen fantastische kiter. Ik kan springen. Ik kan een 'nose grab' en een 'tail grab', maar die kan Bassie ook. Ik kan wel de wind in het water en in de wolken 'lezen' en koersen varen zoals 'voor de wind', 'aan de wind' en 'ruime wind'. Opkruisen kan ik ook. Veel kiters snappen daar niks van en staan me dan ook een beetje blanco aan te gapen als ik vertel dat ik een rondje lagune heb gevaren en dat aan de zuidkant de natuur zo mooi is.

Op dag 9, als ik goed geteld heb, dooft de Tramontana uit. Zo plotseling als hij gekomen is is hij ook weer weg. Het wordt atil. Ook de meeste kiters vertrekken of zijn al vertrokken. Zonder dag te zeggen. Kiters zijn over het algemeen niet de meest sociale mensen. Mijn laatste kitessessie vier ik bij de Militaire basis. Het is zo koud dat mijn handen en voeten letterlijk blauw zijn. Maar ik was eerlijk gezegd de tijd ook een beetje vergeten. Na 9 dagen kiten, waarvan 8 met soms veel meer dan windkracht 7, slapen, eten en leven in een koud busje, doen alle spieren in mijn lijf pijn het is mooi geweest in Le Baraces. Nu gaan we echt verder.