Etappe 4, Deel 1: 'Rumour has it the Tramontana will be back'

Les Barcares, - Les Barcares 19 april - 25 april. 0km.

23 april 2024

Ik sta vroeg op. Tandenborstel en paspoorten inpakken, vers water tanken, nog 1 keer stofzuigen en weg zijn we. Op pad! De wijde wereld in! Ik heb besloten om ongeveer recht over te steken naar de Atlantische kust, onderlangs Toulouse, snelwegen vermijdend. De langzame weg.

Maar eerst ontbijten bij de Militaire Basis. Die plek heeft iets magisch. De zware betonnen steiger ('levensgevaarlijk, niet betreden') staat daar, omdat dit ooit de Aerodrome watervliegtuighaven was van Latécoère. De prototype vliegtuigen kwamen in onderdelen uit de vliegtuigstad Toulouse (oa. St. Exupéry, Concorde, Airbus) en werden hier, op deze verlaten plek in elkaar gezet en getest. Op de betonnen steiger stond toen een grote kraan om de bakbeesten in en uit het water te tillen. En groot waren ze! De Latécoère 631 woog 32 ton, had een spanwijdte van 60 meter en had 6 propeller motoren met 14 cilinders elk, goed voor in totaal bijna 10.000pk. Air France voerde er na de oorlog binnenlandse vluchten mee uit op de lijndienst Biscarosse-Maurétanie-Martinique. Het moet een indrukwekkend gezicht geweest zijn die dingen hier uit het water van de lagune te zien opstijgen met de witte bergen op de achtergrond.

Maar waarom staan die Fransen in hun omgebouwde Iveco er eigenlijk nog? En wat doet die man uit Idaho in zijn in originele staat verkerende VW busje hier nog? En die Denen in hun omgebouwde legertruck? Ik klop aan. Eerder had ik hem een lijn geleend voor zijn kite. Met een kop koffie in de hand en een brede grijns op het gezicht, opent hij de deur van de truck. Eigenlijk zit hij in een online vergadering, maar die is niet zo belangrijk. "Rumour has it the Tramontana will be back" zegt hij,  als ik vraag waarom hij nog steeds hier staat. Ik ga nergens heen, ik blijf.

De Mijn, Eole, Parc des Dosses zijn allemaal kitespots met aflandige wind. Normaal een no-go, omdat je in geval van ongeluk of materiaalpech niet terug aan land komt, maar hier - op de lagune - is dat geen probleem. Het heet niet voor niets Étang de Leucate, oftewel letterlijk 'vijver'. Je komt altijd wel ergens aan land. Deze spots maken voor mij kitesurfen extra verslavend. Omdat de wind van het land afwaait is het water dicht bij het strand spiegelglad, ook bij harde wind. Dit versterkt het gevoel dat ik over het water zweef, zoals skiën of snowboarden in een dikke laag poedersneeuw. Hier nog wat langer van genieten is een geschenk.

Ik parkeer de bus op de parkeerplaats bij Parc des Dosses bij een caravan en een paar omgebouwde busjes die daar zo te zien al een tijdje staan. De Zwitser die me hielp mijn kite te landen staat met zijn camper zelfs in het veldje naast de parkeerplaats. "Al 10 dagen. De politie rijdt elke dag een paar keer langs, maar zeggen er niks van". Ook de andere kant van de  parkeerplaats staat vol met campers en busjes van windsurfers, kiters en wingfoilers. Lijkt me een prima plek om een tijdje neer te strijken.

Stationair is langzamer dan de langzame weg. En leven met een hond in een busje met een woonoppervlak van nog geen 4m2 op een parkeerplaats zonder faciliteiten in windkracht 7 a 8 Bft duwt het laatste restje haast uit mijn leven: zelfs de muesli waait uit mijn bakje als ik te snel beweeg. 

Als ik wakker word staat de bus al te wiebelen. Bassie ook. 'Wiebelretriever', noemt de dierenarts in Amsterdam zijn soort, omdat zijn staart al kwispelt vanaf halverwege zijn rug - de hele hond kwispelt mee. We maken onze dagelijkse wandeling langs de kant van de lagune van Parc des Dosses helemaal tot De Mijn. Bassie rent blij rondjes met zijn neus hoog in de wind. Daarna vouw ik alle dekens op, klap het bed in en maak voor ons allebei ontbijt. Dan ga ik voor een tweede kop koffie naar het clubhuis van de locale kitesurfschool. 
Als ik aankom zet Antoine de allongé voor mij al klaar. Vooral Bassie heeft op het strand een onvergetelijke indruk gemaakt door het voorval met de ankerboei van de reddingsboot. Hij is zeker 10 minuten tevergeefs bezig geweest om 'de bal' uit het water te halen, tot groot vermaak van alle kiters op het strand. Hond Prince wordt 'naar huis' gestuurd. Dat is de caravan en die staat naast me op de parkeerplaats en dat is toch zeker 800 meter van hier. Op een sukkeldrafje sjokt Prince braaf naar huis. 

Het is hier voorseizoen en er is niemand met haast. Als de wind nog niet hard is, rustig wachten, hard (heel hard) wordt hij vanzelf. De haastige die toch alvast met een grotere kite in de zachtere wind het water op gaat wordt afgestraft: de Tramontana waarschuwt niet, hij komt in 1 keer op. Ik heb al meerdere mensen met een te grote kite verrast zien worden en het water over gesleurd zien worden. Dus: rustig wachten, langzaam aan.