Etappe 3, Deel 3: 'Kiten tussen de sterren"

22 april 2024

Ik had een goedkope studio met een tuintje gevonden in een groot flatgebouw in Leucate bij het grote strand. Leucate is kollosaal verprutst, zoals alleen een Franse badplaats kollosaal verprutst kan zijn. Beton, asfalt, gewassen grindtegels, gestyleerde lantaarnpalen. En ook de studio was typisch. Stapelbed in de gang, badkamertje aan de andere kant, keukentje in de hoek, slaapbank, glazen pui. Bassie vindt het best. Het leek me handig voor hem: als het warm zou zijn en ik lang wilde kiten kon ik hem gerust daar laten. Het werd niet warm. Het werd 15 graden en de gevoelstemperatuur lag nog veel lager.

Dat komt door de Tramontana, waarvoor ik ook naar Leucate kwam. De Tramontana is een wind die in Noordwestelijke richting waait van de Atlantische kust naar de Middellandse Zee kust veroorzaakt door drukverschillen boven die wateren. De bergen waar de wind zich tussendoor moet wringen (venturi effect) versterken hem. Tegen de tijd dat hij bij de lagune van Leucate aankomt blaast hij hard, 150 kmpu is geen uitzondering. Locals zeggen dat hij altijd 3 dagen, of een veelvoud er van waait. De weermodellen voorspelden 5 dagen.

Er zijn verschillende kitespots op de lagune van Leucate: het grote strand, Eole, Téléski, Parc des Dosses, de Militaire Basis en De Mijn. Steeds kom ik overal de zelfde mensen tegen. Ik wilde graag naar Parc des Dosses, omdat ik die al zo vaak in films had gezien. Na flink zoeken had ik hem eindelijk gevonden: de kitespot waar ik zo graag wilde kiten, Parc des Dosses. De parkeerplaats stond vol met campers, omgebouwde busjes, jeeps met camperopbouw en zelfs woontrucks. Veel meer autos op de parkeerplaats dan kiters op het water. Wat bleek? De allerbeste kiters van de wereld waren hier vanwege de 'Lord of the Tram', een wedstrijd uit de GKA wereld serie. Aanvankelijk was ik teleurgesteld dat ik niet bij mijn spot kon, maar al snel trof ik op alle spots bekende pro's aan die ik vaak al aan hun stijl herkende.

De wind was hard, met nog hardere vlagen. Ik had het gevoel dat mijn armen van mijn romp werden getrokken. De golven zaten onregelmatig kort op elkaar. 'Six point one metres', klonk de vrouwenstem verwijtend uit mijn wetsuit bij mijn eerste sprong. Soms vind ik het leuk om mijn sprongen en snelheid te meten, maar die dag kwam ik niet hoger dan 12,5 meter. En eigenlijk, het leidt ook af. Als ik dat ding aan heb staan ben ik alleen maar bezig een metertje hoger te komen en vergeet ik te genieten van de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën op de achtergrond, de paarse bloemen langs de kant, het glinsterende water, de donkere wolken en het gevoel van snelheid, vrijheid. Uit met dat ding.

De vijfde - en volgens de modellen laatste - dag van de Tramontana was ik bij de Militaire Basis. Een verlaten spot, naast een grote kade-achtige betonnen steiger, hangars op de achtergrond en dicht bij de bergen. Een dramatisch decor voor een kitessessie in snoeiharde wind van 38 knopen. Er kwamen donkere wolken aan. De wind nam nog toe. Het water waaide de lucht in. Mijn kite was niet meer te houden. Ik moest stoppen. Jammer dat ik deze mooie spot pas nu gevonden had, maar ik had er toch een paar uurtjes kunnen varen in spectaculaire omstandigheden. Tijd om verder te gaan.