Etappe 2, deel 2: 'Puy de Niermont'

12 April 2024 Doel van vandaag was de vallei van Cheylade uitrijden over de D62 en dan daar ergens een wandeling maken. De D62, een mooie maar smalle, bochtige en steile weg. Ik twijfelde of het zou lukken, überhaupt al, maar zeker in dit weer. De route heb ik uit het boek 'Take the slow road' dat ik had gekregen van een goede vriendin. In de beschrijving van de route stonden wel heel veel waarschuwingen.

Bovendien, geen campers toegelaten na 12u (ik was te laat, maar de bus is officieel ook geen camper) en al helemaal niets van boven de 3,5 ton. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Op 1 stuk was de helft van de weg het dal in gestort, maar de rest was goed te doen. Tijdens onze reis op Corsica hadden we wel voor hetere vuren (lees: moeilijker wegen) gestaan. Bassie lag onverstoorbaar te slapen op de bijrijdersplek, terwijl ik probeerde de bus niet stil te laten vallen terwijl ik hem omhoog stuurde door het schitterende dal tot aan de Col de la Serre. Daar bleek de pas de Peyrol over de Puy Mary gesloten. In het bezoekerscentrum op de Col maakte een dame een warme kop koffie voor me. "U ziet eruit alsof u het koud heeft" zei ze. Ik legde uit dat ik in het busje had geslapen op ongeveer 1200 meter hoogte in de wind en sneeuw en dat het inderdaad niet erg warm geweest was die nacht. "Ik heb nog beslag voor 1 pannekoek" antwoordde ze, "Zal ik die voor u maken? Ik denk niet dat er verder nog iemand komt vandaag

Na de pannekoek wandelden Bassie en ik de Puy de Niermont (1620m) op, die ons aldoor prachtig uitzicht gaf op de Puy Mary, het dal van de Petit Rhue, de vallei van Cheylade en verderop de Mons Dore. We kwamen niemand tegen. "Vind je dat niet eng?", vroeg de vriendin waar ik het boek van had gekregen via app. "Ik vind het met enger dan zonder", antwoordde ik.

Hier wandelen maakt me rustig. Er is alleen ingetogen geluid van vogels en wind. De lucht is zacht met nog slechts een eenzame koude windvlaag. Op de top van de Niermont hoor ik de waterval van de kleine Rhue aan de overkant van het dal - kilometers ver. Ik kijk over het brede gletscherdal en de ronde toppen van de oude vulkanen. Er gaat een oergevoel van uit. Ik kan me zo goed voorstellen dat alles hier pruttelde en borrelde, als de oersoep van Lemaitre. 

De dagen daarna maken we kleinere tochten vanuit Murat, een levendig dorpje opgetrokken uit de voor de vulkanische regio typische donkere lavasteen. Ik raakte aan de praat met Michel, chef en eigenaar van restaurant 'de oude smaken' toen ik een kop koffie dronk aan zijn bar. Hij was kok geweest in Parijs, Australië en nog een aantal plaatsen in de wereld en had uiteindelijk een 40 jaar lang leegstaand pand in Murat gekocht om het eigenhandig te verbouwen tot restaurant, winkel, bar, ontbijt Cafe, appartementen en woonhuis. Nu het af was en een paar seizoenen gedraaid had begon het te vervelen. "En ik weet nooit of er iemand komt. De ene dag zit het vol, de andere ben alleen jij er voor een kop koffie. En ik werk alleen met verse producten. Ik overweeg om weer ergens chef te worden, maar ja, de vrijheid" zei hij mijmerend, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik kreeg een stapel mislukte cornets mee, die horen de vorm van een hoorntje te hebben, maar ze waren plat. '"Geen tijd gehad ze te rollen".

Op vrijdag ontmoet ik Marie Hélène bij haar ouders in Roffiac. Zodra ik de bus achter het huis parkeerde kwam ze aangerend en we hielden elkaar lang vast. We kennen elkaar uit Brussel en hebben samen veel meegemaakt. We hebben gereisd in Azië, Frankrijk en Nederland. Ik was bij haar bruiloft en bij haar scheiding. En we hebben 20 jaar lang lief en leef gedeeld via brieven, fax, email en Whatsapp. Bassie moest nog een beetje de slaap uit zijn ogen wrijven, maar al snel rende hij rondjes door het huis met een nieuwe tennisbal waarvan niemand begreep waar die vandaan kwam. Bij het dessert aten we platte cornets.