Etappe 1, deel 1: 'Op bezoek' en deel 2 'Op pad'

Amsterdam - st Nectaire. Bij Bergeijk de grens over, via Leuven, Brussel, Vierzon en Clermont Ferrand.1140 km, vrijdag 5 april - maandag 8 april

10 april 2024

"Ik ben even weg" schreef ik op een kaart die ik bij wat kaas en wijn uit de Auvergne op de eettafel zette voor Edwin, de thuisblijver. Ik controleerde 10 keer of de deur wel goed dicht zat en 3 keer of ik al mijn kitesurf spullen bij me had. daarna vertrok ik met lood in mijn schoenen richting Frankrijk voor een rondreis in mijn VW busje van ongeveer - dacht ik - twee maanden.

Maar eerst naar Leuven om mijn goede vriend Sammy en zijn partner Iori op te zoeken die ik al veel te lang niet gezien had. de weg naar Leuven leidde door opstoppingen elders via een grensovergang in de buurt van Bergeijk. Langs die ouderwetse grensweg met prachtige duanehuisjes en herberg uit vervlogen tijden staan borden voor overstekend wild. 'Wij steken hier zo maar over' staat er onder een afbeelding van een hert en een wild zwijn aan de Neederlandse zijde. Zelfde bord 50 meter verder aan Belgische zijde: 'wij steken hier zo maar over', met daaronder een afbeelding van een hert, een wild zwijn en een wolf.

In tegenstelling tot de wolf in Nederland wachtte mij in Leuven wel een warm welkom. Iori (Engels) en Sammy (Egyptoduits) lieten me de stad zien of ze er al hun hele leven woonden. Met hoogtepunt de faculteit van de katholieke hoogleraar Lemaitre die rond 1927 de constante berekende waarmee het heelal uitdijt en een lineair verband tussen de afstand en de snelheid van de sterrenstelsels legde. De basis voor de oerknal theorie was hiermee gelegd.

Een dag later ontmoette ik mijn vriend Axel die ik 'de filosoof' noem vanwege zijn grote interesse voor geheugentraining, mindfulness, vorige levens, energiestromen, mythen en meer. Terwijl we ons als een roedel hongerige wolven op hamburgers friet met Zinnebier stortten herinnerde Axel zich dat ik hem door het bewust eten van een appel op het spoor van mindfulness had gezet. Axel vertelde me over zijn ervaringen met zijn dagelijkse ijsbaden volgens de Wim Hofman methode, over het vervangen van slaap door mediteren, over elke dag een korte tijd Franse vocabulaire leren en over de tweede versie van zijn eerste boek waar hij de laatste hand aan legt. Ik voel me een burgerlijke sukkel naast Axel, alsof ik hem teleurstel. En ijsbaden! Mij niet gezien. Punt van deze hele reis is juist de Zuid Franse warmte opzoeken. Hij vraagt me hoe ik over al deze dingen denk. Ik antwoord:  'mijn doel is vertragen in plaats van versnellen'.

DEEL 2 Op pad

Met een toenemend paniek gevoel rijd ik richting zuiden. Waarom doe ik dit? Waar ga ik slapen? Zal ik doorrijden tot Clermont-Ferrand? Of eerder stoppen? Toch maar een hotel boeken? Wat niet helpt is dat het hard waait uit het Zuidzuidwesten en ik de hele tijd berichten in de kitesurfgroep Terschelling zie langskomen. Waarom ging ik niet gewoon een paar maanden op het eiland zitten? Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen en als dat een beetje lukt van het uitzicht te genieten. De hond ligt rustig naast me, tevreden te slapen. Vol vertrouwen dat hij wel ergens zal kunnen plassen en drinken. Ik stop bij een aire om een rondje met hem te lopen en een kop geen-koffie te drinken. Als ik weer verder ga voel ik me rustiger. Ik hoef helemaal niet naar Clermont-Ferrand, ik kan gewoon ergens anders een plekje zoeken. Ik heb minstens 5 liter water aan boord, een wc, blikjes tomaat en pasta. Wat doe ik nou moeilijk?

Bij de volgende aire stop ik weer en kijk op de Park4Night app. Ik zie een leuke plek bij een vijver een eind van de snelweg voor Vierzon. Het blijkt een schot in de roos. Er staat 1 andere camper met aardige Franse pensionados en het is er muisstil, groen en netjes.

Midden in de nacht wordt ik wakker van harde regen. Omdat ik het raam van het rechtervoorportier had opengelaten (dat op de wind staat) waar zich ook de afdeling reisboeken van mijn mobiele bibliotheek zich bevindt ben ik bang dat het inregent. Dus:regenjas aan. Slippers aan. Plaats maken bij het contactslot. Contact aan. Raam dicht. Ander raam open. Regenjas uit. (Waar laat je een natte regenjas midden in de nacht?) Terug in bed. Beginnersfoutje.

We worden wakker van een koor van concertvogels begeleid door een specht op percussie. Korte tijd later zijn we bij Clermont Ferrand, dat we overslaan wegens gebrek aan parkeergelegenheden voor voertuigen hoger dan 1.90m en omdat Bassie hoognodig wil wandelen.

Dan zien we de besneeuwde toppen van de Mont Dore verschijnen. Ik wordt er emotioneel van. Als een paar bochten later de sprookjesachtige burcht van Murol ten tonele verschijnt is het hek van de dam. Kom maar op met die roadtrip! Opeens kan ik me niets meer voorstellen bij het paniek gevoel van gisteren.